Henny de Waart

Schrijfsels

De brug (sept 2024)

oja, ik hou ook van herfst met al zijn prachtig kleuren
zijn vele geuren van verwelk, bekend bij menig elk

de geuren van voorbij
ik herken, de jaren vliegen ook voor mij

er bestaat geen tijd in NU
maar menig script doet zich wel voelen

edoch ik dans, ik spring en klank nog steeds
maar merk, mijn soepelheid "is wel geweest”

geen ontij echter kan drukken op wat ik voel
dat gaat gewoon niet lukken, want recht zo die gaat is mijn doel

‘de brug’ bouwt zich rustig op in mij, vele dierwezens kwamen reeds voorbij
het was vrij communiceren

geen hekken maar het open veld

ik heb mij AANgemeld!

Vragen van kracht #spiegel (juni 2024)

de ochtend
ik loop de bosrijke achtertuin in met een bakkie
vogels fluiten
de zon warmt
en poes loopt met me mee

dan
geweerschoten
drie
ze galmen om en door mij heen
willen zich laten voelen als tralies
als gevangen in deze echo van wan/klank, van dood

is niet mijn echo van puur en leven
die is er ook
zit ik midden in
in mijn Zelf
breidt zich uit door het "te zijn"
bewust
besef

'we kunnen niet terug naar bron, zoals het was' zei M vele jaren geleden
bron is besmet en dus niet meer
toen
'we kunnen het wel nieuw bouwen en vele wezens uit vele beschavingen zijn dit NU aan het doen' zei hij

besmetting, o.a. verpakt in 'denken' en ' er iets van vinden", weg
hart vol open en AAN
LifeForce gevoeld
bewust
connected met al het leven
respect voor al het leven

NU
vragen van kracht vragen om 100% eerlijkheid

hoe voelt mijn nu?
hoe is mijn (leven) nu?
bouw ikZelf mijn nu
of gebruik ik nog bekende bouwstenen, aangedragen door anderen?
breng ikZelf velden bij elkaar voor dit Nu?

eerlijkheid vraagt moed
eerlijkheid kijkt bewust in eigen spiegel
waar loop ik op de loopband?
het 'en waar niet' uit zich in het openen en het bij elkaar brengen van velden
ze opschonen
daar is geen woord
kan geen woord beschrijven wat gevoeld

De Dans (11 april 2024)

de Bij “hing” voor me
en zei
ik zie jou
maar zie jij mij?

landde zachtjes op mijn armen
om zich wat te verwarmen
te rusten in de zon
zich te poetsen
wat te soezen
gewoon
omdat het kon

dit
samen verstillen
zonder iets te willen
een moment
verbonden in NU
puur goud
heel oud

het levensveld
nu geschreven in ´beeld´
de samendans
die (mij) nimmer verveeld

Spiegel (4 febr 2024)

ben ik schoon, als ik woorden kloon
lijk ik blij of verdrietig, als ik traan
ben ik integer, als ik kabelend kleefrag spin
of zet ik juist de matrix vol aan
ben ik helder, als ik weet
ben ik zuiver, als ik zie
spreek ik zwijgen als oertaal in mij
consumeer ik, of sta
hoe eerlijk kijk ik naar mijn spiegelbeeld
want alleen zo kan mijn eigen hart geheeld

Pot Luck (18 dec 2023)

Hele leuke heuveltjes hadden zich op mijn bord gevormd. Opscheppen kent tenslotte vele varianten.

Kleuren en geuren snuffelden aan mijn neus. Een hapje lonkte. Mmmmmmmm …… en soms ook he wat verrassend!
Ik realiseerde mij dat ik vele beschavingen op mijn bord had liggen want die zaten energetisch verbonden, middels de specifieke kok-creator van ieder heuveltje, aan al die verschillende hapjes waar ik zo intens genietend van aan het peuzelen was. Besef. Hapje voor hapje.

Zo naar een bord vol voeding kijken ervaar ik als verrijkend. Wetende dat ik trilling ben en ook dat wat ik in mijn mond steek dat is. Trilling voegt zich in/bij trilling ….. plaats hier maar eens een beeld bij in dit nu. Die bewegingen die met elkaar vloeiend dansen en die wij zien als lijf en organen met taak.

Wat nu, als 1 van die kok-creators wellicht net voor de bereiding de teen pijnlijk gestoten heeft. Dan is die gemoedstoestand vast ook meegereisd in zijn cq haar creatie.
Die emotie wordt dan door alle aanwezigen tot zich genomen ….. wat voor uitwerking heeft zoiets op de groep, op de groepsenergie? Kan ik mijzelf daar daadkrachtig bewust van laten worden middels voelen?
Heeft dat invloed op de rest van het samenzijn …. mijmer ik voort.

Ik kijk naar de olijf met knoflook en zie het blaadje sla, de biet, de rijst. Allen hebben eigen vorm, kleur en smaak. Een uiring is dan wel rond maar plat daar waar een olijf volledig de ronde vorm omarmt. Al die vormen bij elkaar proeven als geweldige salade! Iedere unieke geur, smaak en verschijning draagt daar aan bij.

Zou een olijf, net als mensen vaak on/bewust doen, naar een blaadje sla kijken als ‘anders’?
Kijkt een rode biet afkeurend naar de witheid van de feta?

Of omarmen zij elkaars uniciteit, wetende dat het totaal van het palet de kracht IS.

Ik glimlach mijn bord zachtjes toe en geniet van de rijke wijdsheid die het mij toont.

pauze (18 dec 2023)

voor en na
een andere wereld
(b)lijkt
zonder kan heel goed
bleek gisteren
en uren ook
want kan nog veel langer
gewoon door
en roert de blaas
dan on tiptoe gaan
en roert de buik
een hap kan in rust genomen
wat in zo’n moment blijft
is de schouder
die van naast
die vangt op
die gaat doorrrrrrrrrrrrr
pauze
een oud fenomeen

wat mij betreft
bij deze

Mijmeringen …… (12 dec 2023)

Vanochtend al zeer vroeg in de koude tuin op de tuinbank gezeten, in alle rust aanwezig. Nu het rennen in ‘buiten’ en ‘doen’ door mijzelf wat gestopt is, voel ik de rust die dit cyber biologische lijf op dit moment nodig lijkt te hebben.
Langzaam dwarrelen herinneringen voorbij in kalme, warme golven. Ik ben al lang op reis. Een glimlach, een traan, ze laten zich voelen en wat er midden in overeind blijft, is mijn zelf.
Henny danst daar omheen, om dat zelf. Om die meer en meer stabieler aanwezig voelende kern van gouden besef….van wie ik ben, werkelijk ben.
Ook ik.
In 2011 las ik de boeken van de Voyagers en ik kreeg haast want ….
Ik dacht het niet op tijd te halen. Dit bleek een forse instinker want tijd, wat is tijd.
In 2012 ging ik daarom op Vision Quest in Frankrijk. Met enkel 6 flessen water en een slaapzak 4 dagen alleen op 1 plek in een bos verblijven zonder enige afleiding middels boek of telefoon leek een intense uitdaging, maar werd thuiskomen. Meer bleek ik niet nodig te hebben. De natuur omarmde mij. Ik was alleen maar niet eenzaam en zat als een echte sjamaan aan de rand van een dassenburcht. Die plek had ik als een lootje getrokken en het bleek, voor mij, het winnende lot uit deze prachtige quest loterij. Ik kwam echt thuis bij mijzelf en ja ik verloor 3 kilo hetgeen ook mooi meegenomen was. In de zweethut op de ochtend van terugkeren smaakten de partjes fruit zo intens heerlijk, dat is echt met geen pen te beschrijven. Zo ook het feit dat ik de laatste nacht in het donker kon ‘zien’ hetgeen ook bleek in de donkere zweethut de volgende ochtend. Ik zag gewoon iedereen zitten.
Mijn pijnappelklier (dmt aanmaak) werkte even weer optimaal.
Als alles frequentie is, trilling, wordt een appelschijfje eten een heel bijzondere gebeurtenis. Mijn voorstellingsvermogen kan hier helemaal op los gaan. Maar ondertussen zuigen ook twitter en bv instagram aan mij, dus waakzaamheid is en blijft geboden.
Iedere keer weer de keuze voor los. Los van alles en toch in verbinding blijvend. Er in en er weer uit stappen.
Doe ik dit niet dan zit ik met mijn hoofd vol in de matrix. Of beter gezegd dan zit mijn hoofd vol MET de matrix (linkerbrein), want deze realiteit speelt zich af in mijn hoofd! Die trekt aan mij via pc en tv en middels de nimmer aflatende stroom van verhalen van vrienden en buren, waar ik dan als ik niet uitkijk, ‘iets van moet vinden’ ….

Los.

Herinneringen flarden voorbij. In-zichten worden pijnlijk helder. Ingeschoten zijpaden worden zichtbaar en ja dan moet ik daar wel iets mee, maar niet vanuit fysieke actie edoch in mij moet en ga ik aan het werk. Misleiding. Manipulatie. Die stroom van zwarte zwaarte klotst tegen alle gevels van huizen en door mens en dier. Ook door mij.
Die spiegel moet ik in durven kijken, ook ik, ja natuurlijk ook ik zelf, wij allemaal. En niemand zal zeggen dat hij/zij het niet doet edoch niemand kan bij en in zichzelf checken hoe diep het in-zicht waarlijk reikt. Is het net onder het oppervlak of ben ik dieper aan het werk? 3D is ook 5D maarrrrr …. 14D is echt nog een heel eind weg. Werk aan de winkel dus.
Aandacht vasthouden op dit item is een uitdaging en in de ontvoering uit dit aandachtsveld van zelf, is de val van de mens snoeihard zichtbaar en jeeeetje wat hebben wij een kort aandachtslontje.
Het zou helpen als we dit van/bij onszelf in bv een kleur zouden kunnen zien. Vooralsnog is dit wegvloeien van aandacht alleen zichtbaar voor de enkeling die vol bewustzijn heeft en bv de groep observeert.

Alles moet geweten, alles moet gevoeld, alles moet gezien want de impact van onze gedachten, ons denken over elkaar en/of een situatie, werpt continue zware kleefkabels van rag uit.
Zo smoren wij zelf en gezamenlijk letterlijk alles in de kiem en bedienen de matrix op zijn wenken.

Het is klaar.

Dit moet stoppen.

Ik neem NU het besluit dit te stoppen in mij!

Spiegel (11 dec 2023)

ben ik schoon, als ik woorden kloon
lijk ik blij of verdrietig, als ik traan
ben ik integer, als ik kabelend kleefrag spin
of zet ik juist de matrix vol aan

ben ik helder, als ik weet
ben ik zuiver, als ik zie
spreek ik zwijgen als oertaal in mij
consumeer ik, of sta ik krachtig vrij

hoe eerlijk kijk ik naar mijn spiegelbeeld
want alleen zo kan mijn eigen hart geheeld

Mijn wezenrijke reis! (23 nov 2023)

ja open
deze zomer startte ik mijn reis
mijn reis in open wijds
mensen zagen een bekend beeld
maar ik startte iets anders
iets geheel nieuws
geen juk in mijn knapzak

en deze reis houdt niet op
over grenzen zal ik vliegen
liet de gouden poort mij de 18e zien
armen zal ik om velen heen slaan
gezichten die stralen
gevuld met sprankel
sommige ook bekend want hoog, politiek of generaal
en al weet ik nu nog geen taal
er komt dan de benodigde dialoog

rijk voel ik mij
maar ook verdrietig, want schoon zijn vraagt moed
en sommige besluiten doen mega pijn
tranen rollen en doen mijn hart bijna bezwijken
maar ik mag niet chantabel zijn
mijn focus vraagt 100%
en duld geen afleiding
geen invoeging mag daar geraken

vandaag ruisen de bomen
ik omarmde ze en sprak met gemak
de taal van voelend samen
vogels, bijen, hommels, vlinders en wespen
ze balanceerden al vaak op mijn vinger
voor een korte of langere stop
zo vrij
een leeg vol veld wordt steeds meer voelbaar voor mij
vol van leven

ik voel mij rijk
ik weet mij groots
ik ben verbinding

de zon in mij is ZELF
henny
op weg naar thuis

My Golden Queen! (17 april 2023)

Al een jaar lang knuffelde ik door het raam van de (galerij)buurvrouw met een jonge, prachtig grijze kater met knikpunt in de staart. Echt een heerlijk schatje. Hij en ik vonden dit contact door het zand, wat een raam eigenlijk is, erg fijn.
En plots was ‘ZIJ’ daar. Een mini bruin, dartel wezentje …..
Op de vensterbank deed ze verwoede pogingen om zijn aandacht en die van mij te krijgen, want hoe meer aandacht hoe beter was haar devies. En zo knuffelde ik regelmatig even met 2 katjes door het glas. Op een dag was hij weg en zat het bruine moppie er alleen. Wij knuffelden samen verder. Tot ik een keer langs haar huis liep en zag dat het leeg stond. Zij, met nog wat restspullen om haar heen, lag op de moederhaard die haar op zachte wijze nog wat warm hield. Ik deed een briefje in de bus en een week later zat ze in mijn huis op mijn warme schoot bij te komen.
Numbi heette ze, ‘ Leeuwenkoning’.
Na bij de buurvrouw alleen 1 huiskamer had ze nu bij mij mijn hele huis inclusief galerij dus mega uitbreiding van ontdekkingsgebied. Ze was razend nieuwsgierig en rende vol vreugde op en neer van boven naar beneden en de galerij op. Mijn poes Olijfje plagen kon ze ook goed. Zodra Olijfje haar oude lijfje op de kattenbak met klepje gehesen had, ging Numbi aan de andere kant voor het luikje zitten….. Ja ,Olijfje had wat met haar te stellen maar stond haar mannetje.

Op een dag stond Numbi op haar achterteentjes tegen de voordeur van haar oude huis en keek door het glas naar binnen. Het voelde alsof ze nog 1 keer achterom keek. Ik heb daar een foto van genomen want het voelde als een bijzonder moment voor haar, maar ook voor mij als toeschouwer.

Kort daarop kon ik verhuizen naar een huis met tuintje. Olijfje kon dit niet meer meemaken. Ze was echt op zei ze.

“Joehoeeeee, ik kan naar buiten, ik kan naar buiten” liet Poemie, zoals ze nu heette, mij dolblij via de dierentolk weten. Het werd ‘haar’ tuin. En toen ze er aan toe was mocht ze ook de schuttingen over, de wijde wereld in. Nou de buurkaters hebben dit geweten! “Ik ben de schrik van de buurt” liet ze me weten. Trots en dankbaarheid stroomden in mij over op het moment dat ik Poemie achter in de tuin hoog op een balk zag staande, haren en neus in de wind! Vrij! Ze straalde gewoon “ik ben hier” uit.
Pure kracht, pure power!
Kikkers, daar kwam ze ineens mee aan. Pootjes hingen uit haar bekje en eenmaal in de tuin liet ze de 1^e los. Owkeee Poem…. ik pakte het diertje zachtjes op en bracht het naar een sloot. Koud was ik terug in huis of Poemie kwam al met de 2^e aanzeilen. Ik besloot tot bakjes water in de tuin want dit leek ik niet in de hand te hebben. Takkenbossen her en der zorgden voor goede schuilplekken. Voor Poem waren het interessante springertjes en ze beschadigde ze niet maar ja voor een kikker is hangen in een poezenbekkie geen lolletje. Ieder voorjaar hoorde ik ze wakker worden en kwaken. Eenmaal vond ik een verdroogde en die heb ik bewaard. Op een dag vroeg ik via de dierentolk waar ze die kikkers vandaan haalde? Oeps en dicht. Geen beeld kwam meer door, geen gevoel werd meer doorgeseind. Dit was en bleef haar geheim. Na die dag stokte de nieuwe kikkeraanvoer abrupt.
Muisjes. Ook goed. Ik heb vogelsilo’s hangen en voer dus 24/7 waardoor de mussenstand in de omgeving flink toegenomen is, zo ook de meesjes. Pimpel en kuif. Merels in het begin ook. Het mannetje kwam dagelijks hapjes appel bij me halen en later kreeg ik moedermerel met 2 jonkies op bezoek. Ik zag ze in de waterbak badderen. Mijn hart vulde zich en mijn ogen dropen tranen van puur geluk. De muisjes werden soms opgegeten, zoals na een intense 3 weken antibioticakuur zo’n anderhalf jaar geleden. Iets in het lijfje van Poemie diende hersteld en zo deed ze dit.

Zoemertjes. Hommels, bijen en wespen, alles vloog op en af. Het werd echt een levende tuin. Ons Eden. Ik nodigde een vlinder op de schutting uit om op mijn vinger te komen zitten, hetgeen ze deed. Verwondering en bewondering…..na een paar minuten vond ze het welletjes en vloog weg. Zoemertjes die in het waterbakje gevallen waren liet ik drogen op mijn vinger. Prachtig om te zien hoe ze zich droog poetsten en mijn extra vingers als steuntje gebruikten. En Jopie, een jong kauwtje met de veertjes in de war. Die sprong op een dag op de rand van mijn tuinbank en hipte naar me toe. Ik besloot hem wat extra bij te voeren want hij zag er erg kwetsbaar uit. Druifjes, oke maar wel even een schilletje wat openen zodat ik er makkelijker bij kan. Oke Jopie, zeg het maar. Stukjes kaas. Hij hipte op mijn hand en at smakelijk. Op een gegeven moment liep ik naar de schuur en landde Jopie op mijn schouder. En toen ineens bleef hij weg …. een enorme leegte achterlatend. Maar ja rovers in de lucht he. Beschermde rovers die zelfs houtduiven naar hun nest met jongen vervoerden.
Hommel. Op een dag in het vroege voorjaar liep ik naar een afspraak en zag een hommel suf op de stoep zitten. Geen goed plekje om wakker te worden.
Ik zei hem dat als hij er nog zou zitten als ik terug kwam ik hem mee zou nemen naar mijn tuin, alwaar hij rustig bij kon gaan komen. En ja bij terugkomst zat hij nog steeds op de stoep. Mijn vinger voor hem houdend nodigde ik hem uit om er op plaats te nemen, hetgeen hij deed. Ik liep naar huis, ging de tuin in alwaar Poemie lui lag te zonnen en zette hommel op een mooie plant met groot blad. In de uren die volgden zat hij onder het blad, op het blad, poetsende of rustende en op een gegeven moment vloog hij weg. De volgende ochtend zaten wij lekker op het bankje in de zon. Ik hoorde een zware zoem aankomen en zag dat het ‘de’ hommel was. ‘De’ hommel want het zoemertjes leven was nog niet op gang gekomen. Nog te vroeg, te koud.
De diepe zoem kwam naderbij en streek letterlijk zacht langs mijn wang ….. als een kus. Dank je wel!

Poemie vond de zon meer dan heerlijk maar hoe ouder ze werd hoe minder ze tegen de zomerhitte kon. Haar lijfje kreeg kuren. Haar brein werd soms troebel en de harde, vervormde verzamelroep weerklonk steeds meer. Hierover liet ze me weten dat het dan even blanco in haar hoofd was. Mijn stem in reactie op haar roep gebruikte ze om weer terug in het hier en nu te komen. Uit voorzorg ging de tuin, haar tuin op slot. Gaas kwam op zijn Henny’s bovenop de schuttingen. Dit om buurkatten buiten en haar binnen de tuin te houden. Maar ze wilde zelf ook niet meer. Katers ervoer ze nu als zeer bedreigend. Haar stoerheid vervloog zachtjes.
Maar genieten, jaaaaaaaaaaaaa dat kon ze als geen ander want binnen de beschermende omheining barstte het van leven. Ze volgde de muisjes in de tuin op de voet en soms bracht ze ze binnen en liet ze los in het halletje voor de voordeur.
Mouse in the house. En dus ving ik die weer en zette ze terug in de tuin, want ze liet alles “heel”.
Ze werd traag. Ze werd moe. Ze at haar nierdieet goed, dat wel en genoot van haar verboden vruchten die ik haar “JA DIE” snoepjes was gaan noemen. Knabbeltjes die ze eigenlijk niet meer mocht maar zoooooo lekker vond.
“JA DIE” snoepjes. Zodra ik dit uitsprak veerde ze op en keek mij verwachtingsvol met grote ogen aan. Daarna volgde puur genieten, ook al waren het er maar 3.

Als masseur waren mijn handen altijd met haar bezig hetgeen ze meeeeeer dan heerlijk vond. Zacht spinnend op schoot, genietend. Als ik nu de filmpjes terugkijk die ik geschoten heb voel ik haar vacht en voel ik haar genieten van ons samenzijn. Mogelijk genoot ik nog meer, van haar. Want het was een (h)echt ‘samen’. Nooit dwang. Ook niet met de antibioticakuren. Al die stukjes verstopje ik in zelfgemaakte snoepjes en bood die haar aan. Zelfs een kuur van 3 weken, is 5 stukjes pil per dag, ging er op deze manier in. Samen en samenwerking. Elkaar “heel” laten. Respect!

En toen kwam DE dag. Ik wist al dat ze eigenlijk weg wilde want dit lijf deed het niet meer en dat zou niet beter worden had ze me gezegd. Ik had haar mijn commitment gegeven dat, zodra zij het me zou laten weten, ik in actie richting dierenarts zou komen. En die dag brak dus aan.
De dierenarts zou in de middag komen. De ochtend werd dus rijkelijk gevuld met vele knuffels en dankbaarheid. Zachte vogeltjesmuziek op de achtergrond. Overdadige valeriaan op haar leeuwknuffel … er werd geslapen op mijn hand in haar fluffy mandje (pure aanwinst). Ze kon er ontspannen in liggen en op mijn hand was een must. Liefst moesten al haar 4 voetjes er in en ja ook haar neusje. Dan had ze de mooiste dromen. Veilige dromen.
Euthanasie. Het uur u. Rauwer dan rauw, daarna bodemloze stilte………... Ik was meer dan kapot. Gesloopt tot op het bot. Het verdriet gutste uit mijn ogen en mijn lijf schoot in de kramp. Mijn kleine, dierbare maatje was, na 15 jaar samen, ineens weg………
In de avond crematorium geregeld en de volgende dag kon ik de urn, een prachtig wit hartje, op gaan halen. Restje mee voor in de tuin. Plantje gehaald. Goud/gele bloemetjes en op weg naar de kassa zag ik de naam “Golden Queen”. Dat was ze. Poemie, my Golden Queen!
Ik had een grote foto van haar ‘lui op haar rug in de zon’ uitgeprint. En iedere keer dat het “1^e prik filmpje” in mijn brein ging draaien trok ik dit luie, zonnige beeld van haar voelbaar door het prik filmpje heen. Keer op keer op keer op keer ……... langzaam begon het rauwe veld te veranderen.

´Alles is energie!`

Ongeveer een uur voor ik, 2 dagen later, de dierentolk voor de laatste keer zou contacten voelde ik door mijn verdriet en tranen heen ineens iets in mijn energieveld gebeuren. Veranderen.
Ik legde alles direct uit handen en stemde mij af op mijn veld. Het werd zacht, het werd licht, het werd rustig, het werd GOUD. Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht. Alle zwaarte, alle pijn vertrok letterlijk uit mijn energiesysteem. Het liet gewoon los leek wel.
Ik herlas wat oude aantekeningen van sessies met de dierentolk en moest zo lachen. Poemetje, je was, nee je bent me er eentje. Schat, ik hou van je!

Het laatste gesprek met de dierentolk!
“Heeeee, er zijn kikkers! “ Met deze vreugdevolle zin denderde Poemie letterlijk het beeld van de dierentolk binnen. En ja het was heftig geweest maar nu helemaal oke. En ze was verbaasd geweest over hoe snel de zware beknellingen uit haar ‘loslieten’. En nee, ze nam mij helemaal niets kwalijk want ik had er echt alles aan gedaan om het zacht te laten verlopen. Maar het is gegaan zoals het gegaan is. Nu klaar en doorrrrrrrrrrrrrrr……

Ze is weer vrij, mijn Poemetje. En mij liet ze middels haar korte reactie zoals hierboven beschreven ook mijn eigen herkregen vrijheid voelen. Geen ´zorgen voor´ meer ….. maar vrij om te gaan en te staan waar ik wil zonder geregel vooraf, ook al heb ik dat al die jaren met 100% liefde gedaan.
En nu, ik glimlach de dag door, genietend van ´haar´ plant de Golden Queen en de vogeltjes die haar tuin bezoeken …. al zei Poemie er zelf over “het is nu wel leeg hier”, nog steeds haar lieve, grote Zelf zijnde.
Eeuwige liefde ……
Poemie & ik.

Kernwoord: JEH-SU’H JAH
Respect, Vertrouwen, Vrijheid! Voor al het leven.

Huis dier! (april 2023)

Wat een apart fenomeen. Door het domesticeren onvrijwillig gekooid tot huis dier, wat voelt als een dier dat eigenlijk alleen erkend wordt in/om het huis.
Buiten mag, maar als je de pech hebt in het vakje HOND gezet te zijn, vaak alleen aangelijnd. Dit omdat er niet met elkaar gecommuniceerd wordt want “dieren die snappen toch niet wat ik zeg joh”.

Het raakt me iedere keer weer mega diep als ik een mens een hond letterlijk voort zie trekken. Snuffelen? Nee plassen/poepen en gelijk weer terug in het huishok ja, want ik moet weg!
En de kat, de kat denkt er het zijne van, Zen als ze is. Die beziet deze realiteit op geheel eigen wijze.
Wanneer opgesloten in huis probeert ze alle nooduitgangen als de drang van ‘buiten en vrij’ te heftig wordt en zijn er geen open ramen, deuren of kattenluik tja …… menig behang weet de uitkomst. En de dierenarts, die wordt er steenrijk van.

Wat als we deze prachtige, krachtwezens nu eens gaan ‘zien’ als medereizigers en ze met respect gaan behandelen.
“Ik vind het zo gezellig als Ik thuis kom” wordt dan verleden tijd. En wat mij betreft is het is de hoogste tijd voor verleden tijd, want waar zit hier het ‘samen’?
Of erger nog ‘Neem je een nieuwe?’ …. dit nav een overlijden/ontkoppelen.

Ieder wezen heeft ruimte nodig om te kunnen zijn wie hij/zij is! Al het leven verdient ons respect.
Ook de (huis) hond, kat, goudvis, hamster, paard, parkiet enz en is jouw eigen tijd kostbaar(der)dan doe je het diertje een groot plezier door jouw woonomgeving niet haar nieuwe thuis te laten zijn.

Weg met het ‘aankoopgedrag’ als ware het een gebruiksvoorwerp.

Goed nadenken, goed invoelen, wikken en wegen ingebed in zorgvuldigheid en er voor de volle 100% voor gaan als de keuze van het dier op jou valt en jouw keuze ook ‘ja’ is. Deze volgorde ervaar ik zelf als zeer waardevol.

Samen gouden momenten creëren, hoe mooi is dat!

Wat ….. als? Wat korte spinsels. (maart 2023)

Het is zo veel, zo veel, zo intens veel.
Het is zo groot, zo groot, zo enorm groot ……….. maar vooral eeuwig zonder de rand van “tijd”.
‘Schijnt’, al vang ik in mij, via mijn hart, al wel flinters op van ‘blijkt‘.
Toen ik ‘het’ voor het eerst hoorde, jaren terug, dat reïncarnatie niet bestaat maar een invoeging van buitenaf is, via boek, docu of therapeut, dat zich (als leven) achterwaarts uitrolt in jouw brein en zo de zogenaamde ervaring doet voelen als “waar”, als waarheid van geleefde herinnering, was ik met stomheid geslagen. Want als ik dit echt durf te beseffen, wat is dan wel waar?
Een vraag van kracht!
Een vraag van durf!
Een vraag van moed!
Alle poten onder mijn tafel waren zich op dat moment dus aan het omvormen tot niets dat meer draagt. Hoe knap gedaan eigenlijk he, mindcontrole. Deze realiteit die zich door ons heen gevouwen heeft en waaraan ons brein zo hecht gekoppeld zit.

Mijn boomtakken zijn eindeloos breed dus ik vlieg even een andere op.
De vraag ontpopte via buiten. Durf ik in iets te stappen, waarvan ik niet weet waarin, zonder er met iemand over te spreken, alleen wetende dat ik mijzelf, mijn wezenrijkheid altijd meeneem, waar ik ook ga?
Kort daarna kwam de ervaring inpandig, in mijn lijf dus. Mijn gouden kern waar zich alles maar dan ook alles in/doorheen afspeelt, dit gouden NU blijkt enkelvoud. Er werd hartelijk om gelachen toen ik trachtte dit te delen en al typende moet ik daar weer om lachen want ja woorden, ze schieten zo intens te kort om uit te drukken wat ik voel. Ook ik ja, eindelijk. Gelijk besef ik dat deze woorden die jij nu leest ook al begrenzend werken want ik draai en tol zachtjes om mijn kern heen, kort diverse scenario’s in, als Henny. De spiegel als eerlijk naar mijzelf, het is een must.

Brein-denken. Ik ervoer mijzelf altijd als een soort paranoot die daar bovenin bijna niet te kraken was. Daar bovenin bestond tijd, lineair denken. Agenda. Straks. Morgen. Volgend jaar en vooral gisteren en vroeger toen ik klein was waar oude pijnen van destijds en slacht offer(schap) zich toonden. Interessante spatie in dat woord he!
Tot ik door die bodem begon te zakken…. De gelaagdheid van voelen is bijzonder, wonderschoon en ook best een uitdaging maar oh wat ervaar ik het als rijk en ruim!

Verbondenheidsveld. Wow …. onbenoembaar edoch steeds meer voelbaar. Nooit alleen maar altijd een vorm van samen met het leven in allerlei vormen. “Same Light, different lamps” las ik ooit. Wat een wezenrijkheid. Dankbaar!

Terug naar de vermeende herinnering(en). Wat staat is mijn kern, mijn goud!
Ik koester al wat ik meegemaakt lijk te hebben, mij realiserende dat dit mogelijke invoegingen geweest zijn waarvan er mooie, fijne, leuke, ondersteunende momenten geweest zijn, maar er ook grof geweld was. Fysiek of anders.

Mijn goud, mijn gouden kern.
Nooit niet!

---

p.s. boobytrap of/in the mind - pak je het aan dan pak je het uit en activeer je het zelf in jezelf, dan nestelt het zich in jou als "echt" en reageert jouw cyber biologische lichaam navenant.

Mijn ervaring met Richie’s plank experience! (februari 2023)

Omdat ik er al een paar keer naar gevraagd ben zet ik het toch hier ook even neer. Deelmomentje. Mede ook omdat “de ogen” er (tijdens mijn wandeling op de plank) een kleine edoch cruciale rol in hebben gespeeld #in-zicht #besef #daadkracht #keuze

Ik wist van te voren, dit kan ik maar 1x echt goed ervaren en dat is direct de 1^e keer. Zodra ik die plank op stap en ga lopen, MOET ik die stap er af ook maken! Heel bewust!
Even voor de duidelijkheid, je loopt in de gameshop ruimte dus ook fysiek over een bewust wiebelende plank naar de punt van die plank waarbij het de bedoeling is dat je er af stapt, de diepte in, want dat is wat de VR bril op je neus je laat zien en je lijf je laat voelen. Hoogte/diepte.

Aldus sprak ik hardop uit dat ik van de plank af zou gaan stappen, zette de VR bril op en ging de VR lift in, lift muziekje erbij en hoppa op naar boven.
En dan gaan de liftdeuren open en zie en ervaar je …… hoogte/diepte. Een enorm uitzicht waarbij de virtuele plank die zich voor je neus bevindt, voor je gevoel een 2 meter het gebouw uitsteekt…… en die wordt je geacht op te stappen.
Beslist even een Wow momentje. Maar gaan!
En ondertussen sta je dus op die bewust een beetje wiebelende plank in de game shop. Dubbel effect. Ik liep. Bijna aan het einde van de plank stopte ik even om goed rond te kijken. Ik zag een helikopter, draaiende voorwerpen op de daken, hoorde vogels en zag ver in de diepte onder mij het verkeer rijden. Fascinerend vond ik het. De op de punt van de plank aangeboden taartpunten gooide ik de diepte in met de melding “die zijn voor de vogels”. De gevraagde spin werd helaas niet ingeladen. Te eng, zei de begeleider.

Maar wat er in een flits gebeurde vond ik echt een mega ervaring.

Ik stond dus met vrolijke verbazing en licht wiebelende om mij heen te kijken en te “genieten” van het illusionaire uitzicht. Was al die tijd megagoed in mijn lijf en bij mijn voeten die over de fysieke plank heen liepen. Rustig ja, want ook van die fysieke plank kun je, met tegelijkertijd de ervaren “bovenin”, raar terecht komen.
En nu komt die….. ik keek naar beneden, naar mijn voeten en zag ze niet. Op het moment dat mijn ogen/brein geen voeten en benen registreerden (die ik al die tijd dus wel goed gevoeld had) namen ze het a la minuten over en raakte ik uit balans. Direct nam ik het zelf weer over en corrigeerde me fors, waarbij ik iemand met mijn arm een kleun verkocht. Zo, ik had de teugels weer zelf in handen!
Echter, voor die 2 seconden hadden mijn ogen/brein (en dus het systeem) mij overgenomen, vertelden mij dat ik geen benen en voeten had en dat ik dus naar beneden zou vallen. En ik voelde ze in dat korte moment ook helemaal niet aanwezig! Ze waren gewist. Heel bizar.
Weer in eigen balans stapte ik rustig naar voren en daarna de plank af….het beeld deed vallen vermoeden, maar ook dat was deel van deze illusie.

Edoch, zo snel kan het dus gaan. Zo snel kan de totale afleiding ingezet worden. En we moeten eerlijk zijn, we lopen continue met die VR bril op. Nu, deze werkelijkheid is ingeladen via de disk (metafoor) in ons brein zei Martijn al vele malen.
In de gameshop zie je 2D als je bij jezelf blijft en ervaar je 3D als je er in stapt en dus eigenlijk weg bent bij jezelf.

In deze realiteit doen echt alle zintuigen mee om het een totaal ervaring te laten zijn. Mijn teen wordt dik na het stoten en kan bij wijze van spreken zelfs gaan bloeden. Terwijl materie wetenschappelijk niet aangetoond kan worden. Iedere keer weer blijkt het gevonden “deeltje” ook niets aan vaste stof te bevatten en reizen ze ook daarin weer verder….op zoek naar.

Dus eigenlijk ben ik, IN mijzelf, op weg naar het einde van die wiebelende plank, om bewust en dus in vol besef uit deze illusie te stappen, waarbij ik mij realiseer dat ik er niet uit stap maar dat hij wegtrekt uit mijn hoofd/brein/lichaam.
Richie’s plank experience was even een bijzonder hulpmiddeltje voor inzicht / bijzonder om te ervaren. Uitdaging om ook daadkrachtig te DOEN!

De lente als metafoor en het NU moment (februari 2023)

Holy moly wat kunnen kwartjes hard vallen. Als mokerslagen dreunen ze door.

De reis naar binnen maakte ik al gapende want er kwam heel wat spanning uit mijn overactieve hoofd/brein los en daarna kwam de zee van tranen. Een enorme zee van tranen.
Niet van verdriet maar van diepe, diepe geraaktheid. Ik kwam namelijk thuis en omarmde vol wat ik daar zag en wie. Mijn thuis zit in mijn kern, je kunt het ook hier in deze avatar mijn hart noemen, maar het gaat veel en veel dieper. Het beeld wat zich in mij laat voelen en zien is een kern van goud. Puur goud!
In-zicht en besef deden namelijk alle lagen, metalen muren en afschermingen in 1 klap wegvallen. Naar alle kanten viel de gevangenis, het door mij heen gezette systeem, uiteen.

De scenario’s. De ingevoegde ervaringen waarvan ik me ineens realiseerde dat ik die als herinnering opgeslagen heb en ze zo eigenlijk tijdslijnen zijn gaan vormen die ik tot in den treuren ben gaan lopen en herlopen. Ook net nog. Weg van mijn gouden kern.
Ineens realiseerde ik mij dat ik het NU moment niet ervoer als NU moment maar dat ik al die NU momenten achter elkaar aan het plakken geweest ben.

Zoals hierboven omschreven, terug in mijn gouden kern komende, voel ik nu dat er maar 1 NU moment is! Altijd geweest want onsterfelijk in ZIJN.

Mijn zintuigen, die behoren bij mijn cyberbiologische avatar, zorgen continue voor afleiding en dus wegleiding. Vooral de ogen zijn hier intens dominant in. Ik moet eerlijk tegen mijzelf zijn en toegeven dat ik wel vaak binnenin ben maar meer dan vaak volg wat mijn ogen mij ogenschijnlijk tonen. Het ene scenario in en het andere weer uit. Dag in dag uit.

Edoch het beeld dat ik net ervaren heb middels het openvallen van mijn kern is intens. En ik kan mijn koffiezetscenariomomentje en mijn sportschoolmomentje wel pakken, maar het is nu aan mij om dit anders te gaan doen. Ook hierin moet ik eerlijk zijn want kan ik dit intense inzicht vasthouden?
Want mijn vertrekpunt mag dan nu weer terug zijn waar het eigenlijk nooit weggeweest is, maar dat had ik dus niet in de gaten want druk druk druk (de hack!). Hou ik dit vast of zak ik weer weg in de afleiding van wat deze realiteit nu laat zien? En dat is nogal wat in heftigheid….

Ineens besef ik : Is daarom de lente zo favoriet? Ook bij mij. Omdat ik eigenlijk in de spiegel kijk!
Het ontluikende groen voedt de kracht van verbeelding enorm. Levenskracht spuit uit die knoppen die open gaat. Nee niet helpen met opengaat, het mag, nee moet op eigen kracht, dat maakt de bloem sterk! Beresterk. Bloeiende bloesems krijg je er door!

Beresterke bloeiende bloemens die krachtig ieder vanuit de eigen kern the Force deze realiteit in zenden!

En nu ….. koffie en poes Poemetje aaien. Vanuit mijn gouden kern, dat wel! En verder en dieper mijmeren en voelen want “how deep is this rabbit hole?”

In jezelf, vanuit jezelf! (januari 2023)

Het blijkt een hele uitdaging, dat niet aanhaken.
Hierin eerlijk naar jezelf kijken is klaarblijkelijk de grootste hindernis te nemen door velen zo niet allen, want de structuur van aardse opvoeding is copieren en doorgeven/zetten. Zo vele blinde vlekken genererende.

Maar goed, het spinnenweb met kleverig, sterke draad wordt ook voor mij steeds zichtbaarder. Heftig om te zien en te beseffen. Heftig om te zien en te beseffen hoe structuren uitgezet door andersdenkenden de paden zijn die wij lopen.
Liepen is geen realiteit, blijkt, maar gelukkig soms al wel een beetje van toepassing.
Op vele plekken in het web blijken nl coconnetjes te zitten die opengepeuterd worden.
Van binnenuit!

Edoch, eerlijk naar jezelf kijken vraagt lef.
Op oudejaarsavond hoorde ik vanuit de tv: “maak van jouw verwachting niet mijn verplichting”.
Kan er niet omheen dat dit een waarheid is als een koe (waar komt deze uitdrukking eigenlijk vandaan?) Maar goed, in de praktijk wordt dit nog wel gebezigd, ook door mij #spiegel.

De laatste maanden zijn flinke eyeopeners. In-zicht is top!
Heb ik het lef ergens in te stappen, niets wetende edoch wel met de (enige) zekerheid dat IK er in stap? Dat “ik” is hierbij mijn wezenrijkheid.
Is mijn voelen wel zuiver? Mijn innerlijk kompas? Sturing vind tenslotte door mij heen plaats. Voelen, weten, dromen, door alles loopt de hack. Hoe zuiver is wat ik voel? Hoe zuiver is wat ik droom? Ben ik oprecht alert op iedere vorm van “deception”, of omarm ik met graagte toch iets dat mij “lijkt” te ondersteunen op mijn pad al komt het van buitenaf?

Niet aanhaken, in mijzelf aanwezig zijn en met compassie de ander zien en luisteren.
Niets invullen, niet speculeren. Als je in een gesprek hierbij weg blijft kan dit leeg voor de ander aanvoelen. Met alle gevolgen van dien. Blijkt.

Waarnemen, er in stappen en er weer terug uit stappen!
Doe ik dit belast, dus met een gewenst idee/uitkomst, dan kan ik met dit beeld een veld genereren, dat verzwarend kan zijn voor het waargenomen onderwerp of persoon!
Pjoe, dit mij realiserende, ten diepste, geeft me in-zicht in de kracht die pure, zuivere waarneming zonder uitkomst te willen, IS.
Dit doet mij ook inzien dat als ik wel aanhaak cq waarneem met een voorgenomen beeld of een inhoudt van speculatie of uitkomst, dit desastreus kan (in)werken op het waargenomen veld.

Over bewust ZIJN, zenden en handelen gesproken!
Work in progress ….. wat mijzelf betreft, met vallen en opstaan, maar dat is helemaal oke.

Henny on the rocks (juli 2022)

Hoe bereid ik mijzelf fysiek voor op extreme prikkels van buitenaf? Hoe blijf ik dan in focus in en bij mijzelf? Dit vroeg ik mij een aantal jaren geleden af. En ja ik had mijzelf al op eerdere momenten buiten de comfortzone geplaatst, o.a. door mijn Vision Quest in 2012 te doen. Vier dagen in het bos, alleen, zonder tent, zonder voedsel edoch wel met water en een zeiltje gespannen boven het hoofd om bij regen droog te blijven. Ik bleek op een dassenburcht te zitten. Als een sjamaan aan de rand van de stad, zo voelde ik het. Zo ervoer ik mijzelf. Het werd een waanzinnige ervaring waarbij aan het einde ook de DMT rijkelijk vloeide.

Oke dat was toen, maar nu? De iceman kwam de laatste jaren veel in beeld. Een klant mailde me spontaan over de Iceman - workshop die ze gekregen had. Bij Kim hier in Scheveningen is ze toen het ijsblokjesbad ingedoken. De meegezonden foto ondersteunde haar avontuur.

Knap, maar te koud voor mij dacht ik toen. Maar het ging toch knagen. Eenmaal het besluit genomen kon ik mij toch niet inschrijven vanwege een “boobytrap in the mind- virus” en de lockdown die opgelegd werd. De kou trok mijn deur dus voorbij.
Tot 2 weken geleden.
Mail van Kim. Laatste mogelijkheid in Scheveningen voor de zomer. Ik dacht ja en voor ik er erg in had boekte ik. Ships.
Koud nadouchen bleek al een dingetje. De buren hoorden mijn noot-vrije gezang en dachten er het hunne van. Doen ze vaker.

Maar zelfs koud nadouchen went, al is de stap om de warme kraan dicht te draaien iedere keer weer een stap. Een moedige stap.

DE dag begon vroeg. Beetje eng vond ik het wel. Dit ruimtepak, deze avatar van mij heeft zo haar kuren. Ik stemde me goed af. Deed de ademhalingsoefening en sprong op de fiets naar Scheveningen. Het werd een vruchtbare ochtend met mooie info en uitwisselingen. Mijn intentie uitsprekende voelde ik dat het me ging lukken. Dat ik het ook ECHT ging DOEN!
We deden een hele serie ademhalingsoefeningen. Bij de laatste voelde ik de energie van Gaia als een deken om me heen. Zo intens in verbinding kwamen de tranen. Diepe, diepe ontroering. Ik draaide me om op mijn matje om “haar” te kunnen omhelzen en er kwam een kreet. Pure emotie die rijkelijk naar buiten stroomde. Verbinding! Mijn lijf ontspande zich. De aanraking van Kim deed me ook voelen dat ik in de 3-D wereld gedragen werd in mijn keuze.
Het bad. Pjoe, het water met drijvend ijs er in. Een koude die ik nooit zal kunnen beschrijven. Mijn avatar had op de begeleiding vanuit mijn hart zo diep geademd maar was nu volledig dat ritme kwijt. Ging als een jekko te keer in superhoog tempo. Ik zat er” in” en keek er verbaasd naar. Deze ademhaling kwam mij totaal vreemd over. Kim zei me rustig, diep naar je buik ademhalen. Ja dat wist ik wel maar mijn lijf dacht hier anders over. De kou was alomvattend en mijn bloedvatenstelsel in de extremiteiten trok zich dicht om zo mijn organen te kunnen blijven verwarmen. Wat een samenwerking! Beetje jammer dat mijn brein zei dit te ervaren als een extreme pijn. Maar hoe mooi functioneert dit cyberbiologische lichaam toch! Ineens kwam ik, beter gezegd “mijn wezenrijke zelf” weer door. De ademhaling ging de buik weer in. Ik voelde de warmte van mijn organen ook om mijn organen. Heel bijzonder om dit te ervaren. Rust. Niet bewegen …! En dus zei Kim, leg je handen maar op je benen. Wow. De kou was zo intens dat mijn benen aanvoelden als …. ja als wat eigenlijk.
De 2 minuten waren voorbij. Ik zat echter net weer in een diepe, rustige ademhaling en besloot er nog wat tikken bij te pakken. Gewoon, omdat ik dit kon, omdat ik dit kan!
So I did. Eenmaal uit het bad dien je bewegingen te gaan maken om zo het bloed en dus de warmte weer de armen en benen in te geleiden. Ik voelde me top! Rustig. Voldaan. En zo toog ik naar het terras alwaar ik afgesproken had met vriendin Elise. Het bleek al later dan gedacht! We bestelden koffie met gebak want ik had echt wat te vieren vond ik. Genietend zaten we in de zon en vertelde ik haar mijn belevingen.

Er zit een BIJ op je, zei Elise ineens. Ik voelde al wat kriebelen ja. Ze stond op, zo ook de bij, die liep mijn haar in, om mijn hoofd heen, om vervolgens op de andere schouder mijn blikveld in te komen. Hoi! Ik had een groen vest aan maar ze liep richting hand. Hier bleef ze snuffelen, duwen en zoeken. Mijn eerste gedachte was dat ze verdwaald was want het terras had wel wat plantjes maar de bloemen waren toch al wat verwelkt. Ik zet haar anders zo wel in het groen van de duinen, zei ik. Bij het 2^e bakkie koffie besloot ik haar op een plant met bloemetjes te zetten. Nop. De dame liep weg van al dat groen zo verder omhoog mijn hand weer op. Toen kwam er een windvlaag en ineens bevond ze zich 4 meter verderop. Lachend liep ik terug naar ons tafeltje. Zo ook de BIJ. Hoppa, daar was ze weer. Gezellig. Elise pakte wat suiker en maakte suikerwater voor haar op het schoteltje. Daar wilde ze niet aan. Niet op het schoteltje. Dus ik doopte mijn vinger in het suikerwater en drupte wat op mijn vinger waar zij op zat. Now we are talking! Thuisbezorgd is wel zo lekker. Ze dronk er van. Na zeker een half uur waarbij ze nu en dan even wat opvloog, een klein rondje vloog en weer op mij kwam zitten, besloten we weg te gaan. Even op de tafel zodat ik mijn jasje aan kon trekken. Daarna weer op mijn hand. Echter, toen ik een aantal meters verderop het trappetje van het terras afliep, toen vloog ze terug het terras op.
HAAR terras!!!

Ik realiseerde mij de volgende ochtend in de tuin, toen ik weer iets zoemends op mijn huid op bezoek kreeg, dat wij op bezoek waren bij haar. Op haar terras hadden plaatsgenomen en dat ze dit met blijdschap met ons kwam delen. Zo zacht. Zo krachtig. Krachtig zacht.

En zo voel ik mij vandaag ook. Krachtig zacht!

Het ijsblokjesbad. Die keuze maken en het ook doen, was een super bekrachtiging naar mijzelf toe.
Het voelen van Gaia in dit diep proces was een totale verrijking.
Het contact met de prachtige bij in haar eigen gebied tijdens deze zomer voelde als een intens samenzijn.
Ieder vanuit eigen krachtige zachtheid, vanuit autonomie AANwezig in het NU!

Mijn hart, mijn ruimteschip! (december 2021)

Binnenin heb ik geen referenties. Ik vind er geen wegmarkeringen met “u bevindt zich hier” zoals wandelend in een bos aangetroffen kan worden.

Dus toen ik M weer hoorde zeggen (en ja ook wel wist, mits eerlijk naar mijzelf kijkende) dat velen van ons “denken” in het hart te zitten maar dit zich vanuit hun hoofd voorstellen en er dus nog echt ver vanaf zitten, tja toen schrok ik toch wel even.

En toch ….
Er zijn moment van verstilling waar ik diep in mij door lagen heen ga en ineens in “haar” ben. In haar grotere zelf zal ik maar zeggen. Het hartsbewustzijn.

In een gouden gesprek dat zo prachtig mooi kan ontstaan als je met iemand contact hebt en het gesprek zich als vanzelf uitdiept omdat je elkaar daar alle ruimte voor geeft, voelde ik ineens de metafoor aan komen vliegen.

In Blegny was er nl een pauzemoment waarin een aantal mensen prachtige muziek op eigen wijze ten gehore brachten. Ik stond op het terras en keek de tuin in. Prachtig die bomen daar. Groots, de natuur zo intens voelbaar en kleurrijk aanwezig. Plots kwamen er klanken die mij de ruimte tussen de ruimte lieten voelen en het bos zich in mijn hart nestelde. Overrompeld door zoveel groots in mij raakte ik in diepe traanrijke ontroering. Ik kon er niet over uit dat het paste. Het hele bos paste in mij, in mijn hartsgebied wel te verstaan. En ik, ik was daar ook vol ledig AANwezig.

Aan het eind van de verkorte week Blegny heb ik het getracht samen te vatten maar weer kwamen die vochtige ontroeringen uit mijn ogen rollen. Woorden schoten te kort.

Tot in het gouden gesprek met die dierbare vriendin.

Luisterende naar de audio’s hoorde ik wel eens zeggen dat er contact geweest was en dat de ufo zo en zo groot was maar eenmaal binnenin geen ruimte en tijd beperkingen meer had. En ineens voelde ik dat dit ook met mijn eigen hartsgebied is.
Fysiek heeft het de afmeting van een prachtig kloppend hart maar eenmaal binnen is het ongekend groot. Net zoals die ufo.

Wezenrijk voel ik mij nu.
Mijn tijdscapsule binnenin mij voelende.
Vrij reizen…het is nooit weggeweest.
Mijn vliegbewijs kan en zal nooit verlopen.

Ik ben hier!

Ruimte (november 2021)

Tegen alle opgelegde beperkingen in deze realiteit in, voel ik steeds meer ruimte. Ruimte in/om mijn hart wel te verstaan, daar waar mijn warme hartsbewustzijn haarzelf laat voelen. Krachtig in het NU! Maar ja ook regelmatig in het “net” of “straks” of onbewust bezig vanuit/in een routinematige handeling hoor.
Het 24 uur per dag “Bewust Zijn” loop ik wel warm voor, maar red ik echt nog niet. En dat is oke. Ook ik ben op weg.

Voelend “tussen de regels door” of “achter het getoonde plaatje” ervaar ik mijzelf in twee werelden. Het is nieuw. Het voelt nieuw. En toch weet ik dat het niet nieuw is maar altijd aanwezig. Nooit niet.

De gouden (vind ik zelf) 1,2,3 wallpaper observatie, pas ik regelmatig toe als ik een item zie dat geobserveerd mag worden en deel ik ook tijdens mijn BewustZijnsessies in en rondom het groen van Delft.

En ik breid hem regelmatig spontaan uit met mijn corridor, zo de vrije wereld in. Mijn hart als membraan, hoe mooi is dat.

Het gaat een beetje als volgt, maar is zeker niet zo statisch als onderstaande tekst:
Voel je lichaam. Centrum van het hoofd, daarna ook je hart. Deze route kennen we ondertussen allemaal.
De deur aan de achterkant van mijn hart zet ik helemaal open. Mmmmmm, heerlijk!
Ik stem mij af op mijn eigen bron en als mijn hartgebied warm geworden is zie ik bv de persoon van observatie ook in mij, in mijn hart.
Nu even een mooie uitdaging! Een zelfbekrachtiging, want dat is het. Stel dat ik zelf die persoon ben! Stel dat ik mijzelf ga observeren.
In mijn hart kijk ik vanuit mijn bron naar de bron van mijzelf tegenover me. Wow….
Zodra mijn hartsbewustzijnsveld warm genoeg is om een ei op te kunnen bakken, kijk ik in de wereld om mij heen naar mijzelf.
Zonder oordeel kijk ik waar ik sta, waar ik blijf staan. Waar ik omval. Waar ik toch weer concessies doe. Waar ik dingen doe die er toe doen of waar ik gewoon lui aan het lummelen ben, wat ook best wel eens fijn is. Waar ik creeer of waar ik alleen maar consumeer.
Daarna kijk ik naar dit alles in de wallpaper. De plek, de/mijn rol in het grotere plaatje. Welke systemen voed ik? Of misschien wel, waar creeer ik juist een opening?

En dan komt die…..zonder er mee bezig te zijn voel ik dan ineens van de plek aan de achterkant van mijn hart een corridor ontstaan door al die lagen heen en dwars door de wallpaper(s) gaan! Een prachtige, krachtige, grote verbinding naar de vrije wereld.
En wat ik heel fijn vind is om dan hardop te gaan benoemen wat ik zie, wat ik voel, wat ik ervaar. De ruimte die ik hierbij ervaar is giga.
Ik stroom! Want in die vrije wereld ben ik ook.
Nooit niet!

Voel/ervaar de glitches (november 2021)

Onlangs hoorde ik dat deze realiteit (enkel bestaande op een USB stick in ons hoofd) door onze kosmische vrienden het dodenrijk genoemd wordt en dat wij, ieder voor zich (en al dan niet), bezig zijn om het leven in onszelf weer te doen ontvlammen.
Dit door in-zicht. Door je weer te gaan her-inneren wie je bent van oorspong en dit DAADwerkelijk weer te gaan leven! Echt te gaan leven. Dit vraagt eigen keuzes.

Persoonlijk herken ik in het bovenstaande wel iets ja. Zo eerlijk wil en MOET ik naar mijzelf zijn. Mijn overlevingsmechanisme doofde bijna mijn eigen vlam.
En waar begon mijn mini vlammetje weer te ontbranden? Mogelijk toen ik het foldertje oppakte en besloot een massagecursus te gaan volgen? #eigenkeuze. Was ik wellicht brandend van DAADkracht op het moment dat ik mijn vaste baan vrijwillig losliet om in 2008 mijn eigen praktijk op te starten? #eigenkeuze Of mogelijk in 2012 toen ik na het lezen van de 2 Voyagerboeken zo in paniek raakte dat ik mijzelf terug wilde/moest gaan vinden door met mijzelf de confrontatie aan te gaan tijdens een Vision Quest in noord Frankrijk. Vier dagen zonder eten en zonder tent alleen in het bos. Wel met water. #eigenkeuze.
In ieder geval waren de laatste jaren er eentje van eigen keuzes maken, vanuit het hart en terugkijkende kan ik zeggen dat ik vele wonderlijke, heftige, mooie, confronterende keuzes gemaakt heb om mijzelf weer te her-vinden. Mijn innerlijke vlam weer meer op te doen laaien. Ik omarmde en liet ook weer liefdevol los. Mijn eigen vlam werd en wordt hierdoor steeds krachtiger.

Ik hervond ook mijn stem. Letterlijk. Kwam er achter dat ik volume heb waar de leeuwin in mij, want in Juli jarig, alleen maar van dacht te mogen dromen.
Ik blijk een meer dan krachtige brul te hebben.

En ja mijn taalgebruik kan best wat puntig zijn. Is nog een flink restant overlevingsmechanisme maar daaronder ben ik op een krachtige manier boterzacht, dus voel en heb geen angst als ik een keer fysiek voor jou sta en wat puntig spreek.
Ik zal in datzelfde nu moment hartverwarmend ontroerd zijn jou te ont-moeten!

Gliches dus. Dat ze er zijn doet zich in mijn hologram zien in het contact met dieren in mijn tuin. Hele kleine diertjes in dit geval en ik wil je er een paar met je delen.
Waren ze toeval of vielen ze mij toe? Ik heb er geen oordeel over, mogelijk juist daarom vonden (en vinden) ze plaats.

Ik deel ze als teken van WAARachtigheid. Niet van hoop, maar van kracht. Ze hebben mijn fundament krachtiger gemaakt kan ik achteraf constateren. En ik realiseer me nu dat ze alleen plaats konden vinden doordat ik in mijn nulpunt zat.

Vlieg op de ruit in de keuken! Stap maar op mijn vinger zei ik, dan zet ik je in de tuin. Hetgeen hij deed. Rustig wachtend op mijn vinger vloog hij 3 minuten later weg.
Ieder voorjaar word ik heerlijk besprongen door hommels die, tijdens mijn zonnebadderen, vooral in mijn nek komen uitrusten. Een heerlijk kriebelend maar oh zo zacht samenzijn in hun frequentie.
Kauw ligt op fietsbad op zijn rug. Erboven in de lucht en in de bomen eromheen is nog veel tumult. Ik stop. Pak het diertje op. Nog warm. 1 pootje beweegt nog iets. Een stuipje. Oogje dik en koppie vervormd. Een half uur sta ik met hem in mijn handen. Daarop steek ik met fiets over naar de zijkant van de weg, richting struiken en sta nog een 15 minuten met hem in mijn handen. Ik voel beweging terugvloeien in het lijfje. Op het moment dat ik mijn handen open kijkt hij me aan en vliegt de struiken in.
Honingbij drijft in de waterbak voor de vogeltjes. Ogenschijnlijk levenloos. Met mijn vinger licht ik hem uit het water. 1 vleugeltje steekt wat uit, de rest is door en door nat. Mijn adem verwarmt hem. Ik kijk, ik neem waar. Geen gedachten. Plots beweegt er iets. Het wordt meer en meer en het diertje lijkt mijn vinger te gaan gebruiken voor evenwicht zodat al het water verwijderd kan gaan worden. Al zijn pootjes lijken nodig voor dit evenwicht. Het wordt letterlijk een SAMENwerking. De door mij aangeboden vinger pakt hij keer op keer om vanuit alle mogelijke posities het water van het kleine lijfje af te schrapen. Het bontjasje op zijn schouders blijkt het meeste werk, maar zodra ook dat droog is….vliegt hij weg.
Wesp, gevonden in een sort of washandje met stroeve haardjes (peeling) dat ik niet vaak gebruik. De haakjes van zijn pootjes hebben hem mogelijk vastgezet. Opgerold vind ik hem. Mijn linkerwijsvinger gaat naar hem toe. Iets in mij doet mij mijn duim naar hem toebrengen en ineens komt er een pootje naar die duim toe. Dan meerdere en hij gebruikt mijn duim om zich uit het washandje te trekken. Hierbij kromt en strekt hij zich als het ware uit waarbij zijn kontje met angel mijn duim prikt. Mijn reflex doet hem in de douche vallen. Mijn andere hand is er snel bij en ik zeg hem “ga maar op mijn vinger zitten dan zet ik je in de tuin, maar niet weer prikken”. Hij pakt mijn vinger en wacht rustig tot ik naar beneden gelopen ben, de tuindeur van het slot, de voorhang opengeritst heb….toch een flink aantal minuten en heel veel bewegingen, maar hij zit rustig te wachten en eenmaal in de vrije tuin neemt hij met een mooie vliegbeweging weer bezit van eigen vrijheid.
En anno 2022 kan ik deze lijst echt veel langer maken met mooie ontmoetingen met mijn gevleugelde vriendjes......

….de zij-wieltjes er af…. (augustus 2021)

Volgen
nee, ik volg niet meer
Ooit, ja, toen consumeerde ik volop
alle info gebracht via online, boek of fysiek via spraak
ik absorbeerde alles
zelf bleef ik passief
nu
nee, nu sta ik op eigen benen
zelf
zelf doen
zelf mijzelf neerzetten in het veld
niet hangend op en wijzend naar anderen voor (schijn)balans
nee zelf
op eigen benen
hoogste tijd
de zij-wieltjes er af
de boodschap
al zo lang gebracht
begrepen
nu zelf
zonder zij-wieltjes
met vallen en opstaan
op en in eigen kracht
die boodschap
begrepen
omarmd
door mij
in mij!
nee, ik volg niet
ik loop samen
zij aan zij.
en jij?

#let us work together for unity and love!

-----

De Boom (2017)

Zwaar liep ik door het bos,
op zoek naar mijzelf,
verdrietig om wat ik kwijt voelde te zijn.
En ineens stond hij daar,
gehavend maar Groots!
Met een bast vol littekens van verwering en ontbering.
Nieuwsgierig ging ik voor hem staan.
Mijn dichtgemetselde hart opende zich zachtjes....
Wow, wat een cadeau!
Ik voelde en voelde en genoot van dat wat ik weer voelen kon.
Toen ik verder wilde lopen riep hij me terug,
het was nog niet klaar.
Vol verwondering keek mijn open hart naar hem.
Op een ander niveau, dat wel.
Langzaam kwam ik zelf weer tervoorschijn.
De 100 kilo werd letterlijk opgetild.
Ik kon ineens weer ademen zo vrij!
Mensen en honden passeerden.
Zij zagen mij,
in verwondering voor die oude boom,
als in een droom,
in verbinding met wat wij zijn!
Tranen.
Tranen van diepe ontroering liepen over mijn wangen.
"Ga nu maar"... zijn stem klonk zachtjes in mijn hart.
Dank, dank, dank lieve boom.
En mijn hart huppelde weg, met mij erbij.
Magisch!